РАБУКА ПРВИ

Апулаз прво

келав врабец

Далеку – на границата на поранешниот СССР (сега Казахстан) и Кина, на jугоистокот на регионот Семипалатинск, во близина на градот Аjагуз, преведен како «О бик», имаше нуклеарно подрачjе за тестиране со заразена радиоактивна атмосфера добиена од небрежност на пиjани работни научници. Низ околината, честопати почнаа да се поjавуваат различни мутации, различни мутации: тогаш две глави ке се родат на едно овчарско тело; потоа две опашки – на гуштер или змиjа; потоа три нозе и една рака, од потомок на Темуин (engенгис Кан), локален жител. И се случи дека се родени нормални, како на пример Спароув Стасиjан.

Немаше телесен дефект на неговото тело, с? беше како што треба: опашката, клунот, очите и многу повеке… С? беше како врапче, но тоj имаше проблем со опагане. Поточно, воопшто немаше пердуви и тоj беше целосно келав. И, затоа, од рагане, тоj, неговиот тежок живот, беше принуден да го помине на земjата, полошо од пилешко, што барем малку мавта. Но, не полошо од некои кучешки или гуштер, бездомници или глувче… На кратко, никогаш не полетуваjки се на небото, како нивните пернат роднини, кои злонамерно се потсмеваа на него повикуваjки и понижувачки, викаа од гнездата, веке бегаат пилина. И дури и Стасиjан дури се испразни врз него – келавиот врабец со жалост jа спушти главата и се трескаше во душата, течеjки се околу измет на птици. И така секоj ден. Но, тоj навистина сакаше да лета толку многу што во сон беше сончател, се обидуваше да лета повеке од еднаш, тогаш реалноста не е сон и тоj, скокаjки во Јава и се наогаjки во сон на сончател, ги замавлил келавите крилjа уште еднаш, скокнал и испукал на земjа… И дури и се случи, тепаjки му го челото, потоа задната лента. Она што тоj едноставно не го испроба, но ништо не ги замени неговите пердуви.

Еднаш, судбината сепак се сожали на келавиот зрачен врабец, и уште еднаш, бегаjки од бездомната мачка коjа сакаше да го проголта, наиде на расипан труп на гавран. Црвите Маггот го мачкале починатиот добро, а пердувите едноставно лежеле на скелет на земjа во близина на конзервата за губре на човекот. Тоj зеде два пердуви со шепите и ги мавташе како крилjа, а тоj, превртуваjки се, се соблече од земjа. Тоj сонуваше дека е орел, коj леташе високо и високо на небото и jа следи оваа келава мачка за поjадок, коjа во тоа време се обидуваше да го фати и да го гуши сиромашниот сограганин, инвалидско лице кое страдаше како резултат на ниско-квалитетни нуклеарни тестови со делумно зрачене во атмосферата. Но, држеjки ги пердувите во шепите и ги стегна прстите, беше незгодно да се соблече и да не се навикнува да се издигнува наопаку, особено затоа што немаше пердувна опашка и Стасиjан не можеше да управува, затоа, да се сврти лево, десно, горе и долу, мораше да слета, да се сврти со клунот и трепете се назад кон раjот. Да, и вие не одите наопаку во тоалетот. Морав да направам итно слетуване, што доведе до повреди на черепот и клунот, бидеjки тие обично ги забавуваа. Се разбира, научил да лета вака не толку одамна, с? додека пердувите не биле одземени од неговите роднини и тоj повторно почнал да живее, преживеал, бегал и се криел. Но, во следната потрага, тоj повторно се врати, барем малку видливост на изглед на врабец, дури и наопаку, и исцелен. Но, откако Стасиjан неуспешно слета во свеж, човечки, бездомник, с? уште топол, желе-како, кисело-миризлив производ на гастроинтестиналниот тракт. Со еден збор, во срамота. Чувството не беше приjатно, и требаше да се измие, но имаше недостаток на вода: на краjот на краиштата, степската зона. Лугето земаат вода од бунарот. И реката се суши до средината на летото, веке шест месеци нема да има дождови, сонцето е во своjот зенит. Е мора да почекаме додека сраната не се исушат и исчезнат сама по себе – гласно размисли Стасиjан и, одеjки на сончевата страна, легна на грб и почна да чека.

И во тоа време, близу се приближуваше роj на зелена измет на муви, за што Стасиjан немаше поим. Не, тоj виде муви во животот и дури ги jадеше, но само мртви и суви, како крекери за пиво. Theивите обично го обиколуваа за да не станат трошки, за