Назад к книге «Γραφτή και Δημοτική και το Γλωσσικό Ζήτημα στην Ελλάδα» [Karl Brugman]

О“ПЃО±П†П„О® ОєО±О№ О”О·ОјОїП„О№ОєО® ОєО±О№ П„Ої О“О»П‰ПѓПѓО№ОєПЊ О–О®П„О·ОјО± ПѓП„О·ОЅ О•О»О»О¬ОґО±

Karl Brugman

О“ПЃО±П†П„О® ОєО±О№ О”О·ОјОїП„О№ОєО® ОєО±О№ П„Ої О“О»П‰ПѓПѓО№ОєПЊ О–О®П„О·ОјО± ПѓП„О·ОЅ О•О»О»О¬ОґО±

О“ОЎО‘О¦О¤О— ОљО‘О™ О”О—ОњОџО¤О™ОљО— ОљО‘О™ О¤Оџ О“О›О©ОЈОЈО™Ољ0 О–О—О¤О—ОњО‘ ОЈО¤О—Оќ О•О›О›О‘О”О‘

О›О•ОљО‘ОЈ О‘ОЎО’О‘ОќО™О¤О—ОЈ, ОњО•О¤О‘О¦ОЎО‘ОЈО¤О—ОЈ ОћО‘ОќО‘О¤ОҐО О©ОњО‘ О‘О Оџ О¤Оџ В«Оќ Оџ ОҐ Оњ О‘В»

О‘О?О—ОќО‘ 1907

О¤ПЌПЂОїО№П‚ П„ОїП… О±П…ПѓП„ПЃО№О±ОєОїПЌ О›ПЊП…Оґ ОµОЅ О¤ОµПЃОіО­ПѓП„О·.

Το μικρό μου τούτο έργο πρωτοτυπώθηκε στο «Νουμά» μ' αρκετά μεταφραστικά μου λάθια. Με πολλή του υπομονή και καλοσύνη ένας φίλος – που προτιμώ να μην ονοματίσω – αναδέχτηκε να μου τα διορθώσει, και το φίλο μου αφτόν παρακαλώ να δεχτεί το αφιέρωμα του έργου μου ως αδερφοσύνης σημάδι.

***

ОњОµ П„О± О­ОёОЅО· П„О± ПЂОїО»О№П„О№ПѓОјО­ОЅО± ПЂОїП… О»О­ОјОµ ОІПЃОЇПѓОєОµП„О±О№ ОґОЇПЂО»О± ПѓП„О№П‚ ОЅП„ОїПЂО№ОїО»О±О»О№О­П‚ ОєО±О№ ОјО№О± ОіО»ПЋПѓПѓО± ОєОїО№ОЅО®, ОІОіО±О»ОјО­ОЅО· ПѓП…ОЅО®ОёП‰П‚ ОјО­ПѓО± О±ПЂПЊ П„О± ПѓПЂО»О¬П‡ОЅО± П„ОїП…П‚. О•ОЇОЅО±О№ ОµОЇОґОїП‚ О№ОґО±ОЅО№ОєПЊП‚ ОєО±ОЅПЊОЅО±П‚ ПЂОїП… ОєО±ПЃП„ОµПЃОїПЌОјОµ ПЂП‰П‚ П‰П‚ ПЂПЃОїП‚ П„О· ОіПЃО±П†О® ОёО± ПѓП…ОјОјОїПЃП†ПЋОЅОµП„О±О№ ОјО±О¶ОЇ П„ОїП… П„Ої ПѓПЌОЅОїО»Ої П„ОїП… О»О±ОїПЌ ОєО№' П‰П‚ ПЂПЃОїП‚ П„О· О»О±О»О№О¬ ОїО№ ОіПЃО±ОјОјО±П„О№ПѓОјО­ОЅОїО№ П„ОїП…О»О¬П‡О№ПѓП„ОїВ· О±О»О·ОёО№ОЅО¬ ПЊОјП‰П‚ ПЂОµПЃО№ОїПЃО№О¶ПЊОјО±ПѓП„Оµ ПѓП„Ої ОЅО±ОЅ П„ОїОЅ ОєП…ОЅО·ОіОїПЌОјОµ ОјОїОЅО±П‡О¬ П„ОїОЅ ОєО±ОЅПЊОЅО±, ОєО№' О· О¶П‰О® ОґОµОЇП‡ОЅОµО№ ПЂО±ОЅП„ОїПЌ ПЂОїО»П…ПЂОїОЇОєО№О»О± О¶П…ОіП‰ОјОїПЌ ПѓОєО±О»ОїПЂО¬П„О№О±.

Πιο ομιόμορφη κι' ομαλή φαίνεται πάντα η κοινή ότα γράφεται. Εδώ ο κύκλος που παραχωρεί ο κόσμος στις ντοπιολαλιές ή στην ατομικιά όρεξη είναι στενώτατα χαραγμένος. Μπορεί ίσως η κοινή – που παντού πηγάζει από τούτο, πως της λαλιάς μερικούς αρεστούς τύπους τους αναγνώρισε ο κόσμος και μέσο της γραφής τους κύρωσε ως πρότυπο πλατύτερου και γενικώτερου συναγρικημού – μπορεί ίσως, καθώς περνούν καιροί κι' αθρώποι, να άλλαξε η κοινή βαθιά· αδιάφορο, εσένα του ενός που γράφεις η επιρροή του παιδικού σου σκολιού όλη σου τη ζωή σου στέκει φρουρός μ' ένα της «Αφτό πρέπει!» και κάθε συνέγλωσσος έχει το νου του, πιος πολύ πιος λίγο, να μην παρακαταπατιούνται οι γραφικοί της εποχής του κανόνες.

Αλλιώτικο όμως είναι στην εφαρμογή εκείνο το είδος η κοινή που συνηθίζεται με τους μορφωμένους ότα συναγρικιούνται είτε μεταξύ τους – στο σκολιό, στην εκκλησιά, στη βουλή κτλ. – είτε με το λαό. Το είδος αφτό σε κάθε τόπο είναι κάτι άστατο και πολυμετάβλητο. Όσο κι' α χτίστηκε ίσως της κοινωνικιάς αφτής σειράς η ζωντανή γλώσσα με τον ξαπλωμό πρώτα της γραφτής και την επιρροή της μορφής της, όσο κι' αν αγωνίζεται ο γραμματισμένος όλη του πες τη ζωή να συμμορφώνεται με τον κανόνα της, πάλι μόλις σπάνια κατορθώνει ξακολουθητικά να στέκει στη διπλανή γειτονιά της.