Назад к книге «Πολιτεία, Τόμος 2» [Платон]

О ОїО»О№П„ОµОЇО±, О¤ПЊОјОїП‚ 2

Платон

Plato

О ОїО»О№П„ОµОЇО±, О¤ПЊОјОїП‚ 2

О’О™О’О›О™ОџОќ О“'

– Τοιαύτα λοιπόν είναι, όσον αφορά τους θεούς, εκείνα τα οποία, καθώς νομίζω, πρέπει να ακούουν, και εκείνα που δεν πρέπει να ακούουν ευθύς από την παιδικήν των ηλικίαν οι άνθρωποι, που θέλομεν να τιμούν τους θεούς και τους γονείς των και να θεωρούν όχι ως το μικρότερον αγαθόν την μεταξύ των αγάπην και ομόνοιαν. – Και νομίζω ότι είναι σωστά όσα παρεδέχθημεν επ’ αυτού του αντικειμένου.

– Τώρα, εάν θέλωμεν να είναι και ανδρείοι, δεν πρέπει να τους λέγωμεν τοιαύτα, με τα οποία θα τους κάμωμεν να μη φοβούνται καθόλου τον θάνατον; ή νομίζεις ότι ημπορεί ποτε κανείς να γίνη ανδρείος, εάν έχη μέσα του αυτόν τον φόβον; – Όχι, μα την αλήθειαν, δεν το φαντάζομαι. – Τι δε; όταν ένας άνθρωπος πιστεύη ότι υπάρχη Άδης, τόπος πλήρης φρίκης και τρόμου, νομίζεις ότι θα επροτίμα να φονευθή εις τον πόλεμον, παρά να νικηθή και να γίνη δούλος; – Διόλου. – Καθήκον μας λοιπόν είναι, καθώς φαίνεται, να επιστήσωμεν την προσοχήν μας και εις όσα θα λέγωνται περί του αντικειμένου τούτου και να συστήσωμεν εις τους ποιητάς να μην κατηγορούν, όπως συνήθως, τα εν τω Άδη, αλλά μάλλον να τα επαινούν, επειδή ούτε αληθινά είναι όσα λέγουν, ούτε ωφέλιμα διά τους μέλλοντας πολεμιστάς. – Πρέπει πράγματι. – Ας εξαλείψωμεν λοιπόν από την ποίησιν όλα τα τοιαύτα, αρχίζοντες από τους εξής στίχους·

О‘П‚ О®ОјОїП…ОЅО± ПЂО¬ОЅП‰ ПѓП„О· ОіО·П‚ ОєО№ О±П‚ ПЂО¬О· ОЅО¬ОјОїП…ОЅ ПѓОєО»О¬ОІОїП‚

ενός φτωχού —

ПЂО±ПЃО¬ ОЅО± О®ОјОїП…ОЅ, ОІО±ПѓО№О»О№О¬П‚ Пѓ' ПЊО»ОїП…П‚ П„ОїП…П‚ ПЂОµОёО±ОјО­ОЅОїП…П‚В·

ОєО±О№ О±П…П„ОїПЌП‚В·

ОљО±О№ Ої О†ОґО·П‚ ПѓП„О± ОјО¬П„О№О± ОЅО± П†О±ОЅО® ОёОЅО·П„ПЋОЅ ОєО±О№ О±ОёО±ОЅО¬П„П‰ОЅ

Ої ПѓОєОїП„ОµО№ОЅПЊП‚ ОєО№ Ої О¬ПЃО±П‡О»ОїП‚, ПЂОїП… П‰П‚ ОєО№ ОїО№ ОёОµОїОЇ П„ОїОЅ П„ПЃО­ОјОїП…ОЅ.

ОєО±О№ П„ОїП…П‚ ОµОѕО®П‚В·

AО»О»ОїОЇОјОїОЅПЊОЅ ОјО±П‚! ОІО­ОІО±О№О± ОєО±О№ ОјОµП‚ ПѓП„ОїОЅ О†ОґО· П…ПЂО¬ПЃП‡ОµО№

ОєО¬ПЂОїО№О± П€П…П‡О® ОєО±О№ П†О¬ОЅП„О±ПѓОјО±, ОјО± О±ОЇПѓОёО·ПѓО№ ПЂО№О± ОґОµОЅ О­П‡ОµО№В·

ОєО±О№ П„Ої

ОњПЊОЅОїП‚ О±П…П„ПЊП‚ О±О№ПѓОёО¬ОЅОµП„О±О№, ОїО№ О¬О»О»ОїО№ ПѓОєО№О­П‚ ОіП…ПЃОЅОїПЌОЅОµВ·

ОєО±О№

απ’ το κορμί του πέταξε και πάει η ψυχή στον Άδη

ОјОїО№ПЃО№ОїО»ОїОіПЊОЅП„О±П‚, ПЂПЊП‡О±ПѓОµ П„О± ОЅОµО№О¬П„О±, П„О·ОЅ О±ОЅП„ПЃОµО№О¬ П„О·П‚В·

ОєО±О№

О· П€П…П‡О®, ОєО±ПЂОЅПЊП‚ ПѓО±ОЅ ОЅО± ОµОЇП„О±ОЅ, ОјО­ПѓО±

ПѓП„О· ОіО·П‚ ОµП‡О¬ОёО· П„ПЃОЇО¶ОїОЅП„О±П‚В·

ОєО±О№ П„О­О»ОїП‚

ОЈО±ОЅ ОЅП…П‡П„ОµПЃОЇОґОµП‚, ПЂОїП… ПЂОµП„ОїПЌОЅ О±П„О¬ ОІО¬ОёО· ОµОЅПЊП‚ ПѓПЂО·О»О±ОЇОїП…

τρίζοντας, αν απ’ το σωρό καμμιά τους ξεκολλήση

και πέση καταγής κ’ η μια κρατιέται απ’ την άλλη,

έτσι κ’ εκείνες τρίζοντας όλες μαζί πετούσαν.

О‘П…П„О¬ ОєО±О№ ПЊО»О± П„О± П„ОїО№О±ПЌП„О± ОёО± ПЂО±ПЃО±ОєО±О»О­ПѓП‰ОјОµОЅ П„ОїОЅ ОЊОјО·ПЃОїОЅ ОєО±О№ П„ОїП…П‚ О¬О»О»ОїП…П‚ ПЂОїО№О·П„О¬П‚ ОЅО± ОјО· ОґП…ПѓО±ПЃОµПѓП„О·ОёОїПЌОЅ О±ОЅ П„О± ОґО№О±ОіПЃО¬П€П‰ОјОµОЅ, ПЊП‡О№ ОґО№ПЊП„О№ ОґОµОЅ ОµОЇОЅО±О№ ПЂОїО№О·П„О№О