Па той бок
Дмитрий Максимович Акулич
3017 год. Касмiчны карабель пацярпеy крушэнне, падае дзесьцi y джунглях. У жывых застаецца толькi пiлот, Арцём Краyчанка. Яму трэба будзе аднавiць у памяцi абставiны i прычыны катастрофы, здацца або прадоyжыць свой нялёгкi шлях, поyны небяспек i неверагодных прыгод. Цi вернецца памяць да героя? Цi адважыцца ён вярнуць сваё мiнулае жыццё i дабрацца да адказаy, улiчваючы, што лёс усяго чалавецтва падвяргаецца рызыцы…
Дмитрий Акулич
Па той бок
ЧАСТКА ПЕРШАЯ
«ДАВЯРАЮЧЫ ПУСТАЦЕ»
Бардовыя адценнi сталi парушаць маю цемру. Цяжкiя павекi з цяжкасцю паддавалiся мне. Стараннасць адкрыць вочы была значна мацней, чым слабасць усяго цела. Мне здавалася, што я чую нейкiя чалавечыя крыкi. Водблiскi белага святла yжо прасочвалiся скрозь вейкi. Мне было некамфортна. Святло ад сонечных прамянёy трохi пашчыпвала мае вiльготныя вочы. Я адразу ж паспрабаваy iх зберагчы, стварыyшы цень для твару, i далонь мне y гэтым паспяхова дапамагла. Але, з-за моцнага болю, правая рука чамусьцi не слухалася, а спробы падняць яе yверх увянчалiся поyным правалам. Я адчуy стомленасць. Павекi зноy схавалi ад мяне гэты свет у цемры.
Мяне разбудзiy стук прызямлiyшагася металу i мая прытомнасць вярнулася да рэальнасцi. Паспрабаваy адкрыць вочы, i на гэты раз я адкрыy iх вельмi хутка. Сонца yжо свяцiла не так яскрава, яно больш не краналася майго твару. Не ведаю, колькi часу я праляжаy так, нерухома, у шэрым асяроддзi халоднага металу.
Амаль усё маё цела хавалася y ценi, толькi ногi грэлiся y сонечным святле. Прыпадняyшы галаву i цела, я агледзеyся. Падцягнуy ногi, сеy, абапiраючыся спiной аб цвёрдую сцяну. Знаходзячыся y памяшканнi, я з цяжкасцю пазнаваy i разумеy гэтае месца. Справа зiхацелi iскры з iрваных аголеных чорных правадоy. А за iмi мiргалi чырвоныя лямпачкi, шыпелi шэрыя манiторы. Аднак, праз некаторы час я стаy разумець, што знаходжуся yнутры нейкага касмiчнага карабля. Пасля я таксама заyважыy, што за штурвалам нiкога не было. Шкло было yсё y расколiнах i разглядзець тое, што за iм хавалася, мне не yдавалася. Я знаходзiyся каля дзвярэй, на якiх быy надпiс: «Грузавы адсек». Насупраць была велiзарная прабоiна, контур якой яшчэ тлеy ад чырвонага жару, плавiyся шэры метал.
Я паспрабаваy устаць. Паднiмаючыся, я адчуy галавакружэнне i сеy назад. Правай рукой я хацеy праверыць цi yсё y парадку з маiм целам, але адчуваючы y плячы востры боль, я апусцiy яе yнiз. Левая рука была цалей, i я пачаy пiльна аглядаць сябе. Мае пальцы слiзгалi па галаве, якая аказалася перабiнтаванаю. Я апусцiy погляд унiз, сагнуy ногi y каленях, яны былi y маленькiх парэзах, апрацаваныя нейкай празрыстай маззю. На мне быy надзеты касцюм з белага, ледзь цвёрдага матэрыялу. Пакамечаны. У дадатак запэцканы крывёю. На рукавах i грудзях быy чорны надпiс: «СКР». Што азначаюць гэтыя лiтары, я не меy паняцця.
Спробы yспомнiць, што ж са мной здарылася i дзе я дакладна цяпер знаходжуся не yвянчалiся поспехам. Я змог зрабiць здагадку, што гэта з-за моцнага yдару па галаве, мая памяць стала мяне падводзiць. Па мне было вiдаць, што я моцна пацярпеy. Вядома, назiраючы за сваiм самаадчуваннем i прасторай вакол сябе, пытанняy станавiлася yсё больш. Хто ж аказаy першую медыцынскую дапамогу? Дзе я знаходжуся? Гэтыя пытаннi мяне хвалявалi y першую чаргу.
– Ёсць тут хто? – спакойным голасам прамовiy я y бок адкрытых дзвярэй.
Услухоyваючыся y кожны шоргат унутры i па-за карабля, я чакаy адказ.
– Эй? – крыху гучней вымавiy я i скрывiy твар ад галаyнога болю.
Побач працягвалi страляць iскры з правадоy. З-за сцен даносiyся шум калышучых зялёных галiнак.
Я павольна, з цяжкасцю падняyся на ногi. Першыя хвiлiны стаяць было нязручна, але паступова цела, як i прытомнасть, абвыкала да yсяго, што рабiлася са мной. Я зiрнуy на сцяну, што была насупраць. Нiбы каламутнае люстэрка, яна адлюстроyвала мой сiлуэт. З глыбокiм дыханнем, адштурхваючыся ад металiчнай сцяны, я зрабiy пару крокаy наперад. Падышоy блiжэй да адбiцця. Паглядзеy на сябе: прастакутная форма твару, шырокi падбародак, тонкiя вусны i роyны нос. Злёгку вузкi разрэз вачэй, а над iмi навiслi русыя бр