Да зорак
Дмитрий Максимович Акулич
Максiм з дзяцiнства любiy глядзець на начное неба. Яго заyсёды цягнула да зорак. Хлопец жыy i марыy толькi аб адным, дакрануцца да зорак – стаць касманаyтам. Цi зможа ён пераадолець усе складанасцi, для ажыццяyлення свайго жадання?
Дмитрий Акулич
Да зорак
Зоркi: маленькiя i вялiкiя, яркiя i цьмяныя, далёкiя i блiзкiя. Яны падобныя на нас. Адна зорка, гэта маленькае жыццё. Яны, як i мы, спяць i прачынаюцца. Загадкавыя i поyныя таямнiц, гэтак жа, як незнаёмыя людзi вакол нас. Зоркi рухаюцца разам з намi. Малююць, хаваюцца, сумуюць. Часам, хочуць, каб iх заyважылi. Яны гараць паасобку, аддаляючыся ад iншых. Жывуць пакiнутымi, як сiроты, у сваiм цёмным халодным свеце. Іншыя ж гараць, абдымаючы адзiн аднаго, утвараюць велiзарны натоyп, сям'ю. Ствараюць цяпло i багацце фарбаy. Яны, гэтак жа, як i мы…памiраюць, падаюць унiз, пакiдаючы пра сябе толькi трохi yспамiнаy або зусiм згасаюць бясследна.
Наш герой Максiм, вельмi любiy зоркi. Хутчэй нават так: Максiм i космас, былi чымсьцi звязаныя. Але аб усiм падрабязней.
Хлопчык Максiм жыy у невялiкай вёсцы Красналессе. У паyночнай часткi вялiкай краiны. Ночы тут былi цёмныя i доyгiя, ледзь чарней яго густых кучаравых валасоy. Нябесная чорная роyнядзь, над галавой, была yсеяная мноствам розных зорак. Па словах яго мамы, Кацярыны: будучы яшчэ y сямiгадовым узросце, Максiм вельмi любiy глядзець на зоркi. Дзякуючы доyгiм начах, хлопчык часта заyважаy iх i задзiраy галаву yвысь. Углядаyся y неба, не глядзеy, што ж дзеецца y яго пад нагамi. Ён трымаy маму за руку, i як вагончык, цягнуyся за ёй. А y яго карых вачах адбiвалася зорнае неба.
Былi днi, калi з прыходам ночы, Максiм заставаyся дома. І yсё часцей, маме даводзiлася yгаворваць сына спаць. Бо той, перад сном, быццам прылiпаy да вакна, любуючыся зоркамi.
– Сынок, хопiць лiчыць зоркi, пара спаць! – казала мама, стоячы ля ложка. – Максiм, ты мяне чуеш?
– Мам, глядзi якiя яны прыгожыя. Іх так шмат, што мне не злiчыць. – упарта цягнуyся сын, абапiраючыся аб падваконнiк.
– Пара спаць. На сёння хопiць зорак. – падыходзiла мама да сына i брала таго за руку.
– Ну, добра… – засмучана казаy Максiм, падаючы yсiм сваiм выглядам, што яму не хочацца спаць.
Ён, апускаy свае чорныя бровы, надзiмаy свае маленькiя вусны i нетаропка iшоy да ложка. Клаyся пад коyдру i працягваy думаць аб убачаных агнях, што заставалiся за шклом.
– А зоркi не згаснуць? А яны могуць прыляцець i yпасцi каля нашага дому? – задаваy Максiм маме пытаннi, каб адцягнуць час, адведзены для сну.
– Усё з iмi будзе добра. Хопiць пытанняy. Спi.
– Добра, мам. Спакойнай ночы.
– Спакойнай ночы.
Ён лёгка заплюшчваy вочы i yяyляy, малюючы y сваiх думках: чароyны свет бясконцага космасу, палёт да самых яскравых зорак i не раз, у снах здзяйсняy пасадку на Месяцы.
Часам, Максiм рабiy выгляд, што заснуy i праз нейкi час, у цiшынi, ён цiха падыходзiy да вакна, углядаючыся y самую яскравую зорку, марыy i бег назад у ложак. Адважнаму хлопчыку было вельмi цiкава, ад чаго гэтыя агеньчыкi на небе так прыгожа свецяцца. Шмат адказаy ён знаходзiy у татавых апавяданнях.
Амаль кожныя выхадныя, яго тата Леанiд, гаварыy з сынам пра космас. А дакладней, папа адказваy на yсе хвалюючыя Максiма пытаннi. Бацька, дадаваy да сваiх адказаy пацешныя i цiкавыя гiсторыi. Максiму вельмi падабалася слухаць iх i сын, зноy i зноy прасiy зноyку пераказаць iх. Тата браy дзiцяцi на рукi i кружыy вакол сябе, нiбы ракета аблятае планету. Некалькi разоy, тата Леанiд чытаy сыну казкi. Максiм з цiкавасцю слухаy яго, ляжаy побач з iм i любаваyся каляровымi iлюстрацыямi y кнiзе. Яны разам з героямi казкi адпраyлялiся y незабыyныя прыгоды: падымалiся на паветраным шары да аблокаy, на вялiкай белай ракеце адшуквалi новыя планеты, падымалiся на крылах да зорак. Максiм спазнаваy i yлюбляyся y загадкавы свет зорак. Ён нi на хвiлiну, не стамляyся ад новых ведаy.
На дзясяты дзень нараджэння сына, бацькi yпрыгожылi столь дзiцячага пакоя y зоркi, каб сыну было прыемней засыпаць. Накрываючыся коyдрай, ён уяyляy сябе на касмiчным караблi, глядзеy на столь, бачачы y iм свой дзiцячы косма