Назад к книге «Ողտյան միանձնուհի» [Րաֆֆի , Րաֆֆի]

Х€ХІХїХµХЎХ¶ ХґХ«ХЎХ¶Х±Х¶ХёЦ‚Х°Х«

ХђХЎЦ†Ц†Х«

ХЉХЎХїХґХѕХЎХ®Ц„ХЁ ХЌХёХ¶ХЎХµХ« ХґХЎХЅХ«Х¶ Х§, ХёХѕ Х¦ХёХ° Х§ Х¤ХЎХјХ¶ХёЦ‚Хґ Х®Х¶ХёХІХ¶ХҐЦЂХ« ХґХёХ¬ХҐХјХЎХ¶Х¤ Х°ХЎХѕХЎХїЦ„Х«Х¶: ФґХҐХјХҐЦ‚ХЅ ХґХ«Х¶Х№ ХЌХёХ¶ХЎХµХ« Х®Х¶ХёЦ‚Х¶Х¤ХЁ Х®Х¶ХёХІХ¶ХҐЦЂХЁ ХҐЦЂХ¤ХѕХёЦ‚Хґ ХҐХ¶ Х«ЦЂХҐХ¶ЦЃ Х¦ХЎХѕХЎХЇХ«Х¶ Х¶ХѕХ«ЦЂХЎХўХҐЦЂХҐХ¬ ХҐХЇХҐХІХҐЦЃХёЦ‚Х¶ ХЇХёЦ‚ХЅХЎХЇЦЂХёХ¶ХёЦ‚Х©ХµХЎХ¶: ХЌХЎХЇХЎХµХ¶ ХҐЦЂХ«ХїХЎХЅХЎЦЂХ¤ ХЎХІХ»Х«ХЇХЁ ХЅХ«ЦЂХЎХ°ХЎЦЂХѕХёЦ‚Хґ Х§ Х«ЦЂ ХѕХЎЦЂХЄХЎХєХҐХїХ«Х¶ , ХёЦ‚ ХЇХёЦ‚ХЅХЎХ¶ХёЦЃХёЦ‚Хґ Х®Х¶ХёХІХ¶ХҐЦЂХ« ХЇХёХІХґХ«ЦЃ ХўХЎХ¶ХїХЎЦЂХЇХѕХҐХ¬ХЁ ХіХЎХЇХЎХїХЎХЈЦЂХЎХЇХЎХ¶ Х§ Х¤ХЎХјХ¶ХёЦ‚Хґ Х¤ХҐХјХЎХїХ« ХЎХІХ»ХЇХЎ Х°ХЎХґХЎЦЂ: ХЌХёХ¶ХЎХ¶ ХґХЎХ°ХЎХ¶ХёЦ‚Хґ Х§ Х°ХёХЈХҐХЇХЎХ¶ ХїХЎХјХЎХєХЎХ¶Ц„Х¶ХҐЦЂХ« ХґХҐХ»Хќ ХЇХЎХ¶Х№ХҐХ¬ХёХѕ ХЅХ«ЦЂХҐХ¬Х«Х«Х¶: ХЂХёХѕХЅХҐЦѓ Ф±ЦЂХҐХЅХµХЎХ¶Хќ ХЌХёХ¶ХЎХµХ« ХѕХЎЦЂХЄХЎХєХҐХїХ¶ ХёЦ‚ ХЅХ«ЦЂХҐЦЃХµХЎХ¬ХЁ, ХїХҐХЅХ¶ХҐХ¬ХёХѕ ХѕХҐЦЂХ»Х«Х¶Х«ХЅ ХЎХ¶Х·Х¶Х№ХЎЦЃХЎХ® Х¤Х«Х¶, ЦЃХ¶ХёЦЂХѕХёЦ‚Хґ Х§: ХђХЎЦ†Ц†Х«Х¶ ЦЃХёЦ‚ХµЦЃ Х§ ХїХЎХ¬Х«ХЅ Х«ЦЂ ХЄХЎХґХЎХ¶ХЎХЇХ« ХЇХҐХІХ® ХЇЦЂХёХ¶ХЎХєХЎХ·ХїХёЦ‚Х©ХµХЎХ¶ ХёЦ‚ ХЅХёЦЃХ«ХЎХ¬ХЎХЇХЎХ¶ ХЎХ¶ХЎЦЂХ¤ХЎЦЂХёЦ‚Х©ХµХЎХ¶ ХёХІХ» Х­ХёЦЂХёЦ‚Х©ХµХёЦ‚Х¶ХЁ, ХЎХ¶ХґХҐХІ ХЅХ«ЦЂХё ХЎХ¶Х¦ХёЦЂХёЦ‚Х©ХµХёЦ‚Х¶Х¶ ХёЦ‚ ХЇХёЦЂХ®ХЎХ¶ХёЦ‚ХґХЁ Х¤ХЎХЄХЎХ¶ ХўХЎЦЂЦ„ХҐЦЂХ« Х°ХЎЦЂХѕХЎХ®Х¶ХҐЦЂХ« Х¶ХҐЦЂЦ„Хё:

ХђХЎЦ†Ц†Х«

Х€Ц‚ХІХїХµХЎХ¬ ХґХ«ХЎХ¶Х±Х¶ХёЦ‚Х°Х«

Ф±

Չոր քարափի կուրծքին կպած էր մի շինվածք, որ յուր ատամնավոր պարիսպներով և կիսավեր աշտարակներով ավելի նմանություն էր բերում մի հին ամրոցի, որի իշխանը վաղուց ընկել էր յուր փառքից, ուր բաժակները դադարել էին փրփրելուց, երգերի, նվագների հնչյունները լռել էին և պարահանդեսների ասպարեզը մնացել էր բուերին և չղջիկներին…

Ավելի ուշադրությամբ նայելիս` առաջին տպավորությունները փոքր առ փոքր անհետանում են: Տեսնվում են խաչազարդ գմբեթներ, լսելի է լինում զանգահարության խուլ – մելամաղձական ձայնն, որի արձագանքը դողդոջուն հնչյուններով տարածվում է հեռու և հեռու լեռների մեջ…

Ф±ХµХЅХїХҐХІ ХґХ«ХЎХ¶Х±Х¶ХёЦ‚Х°Х«Х¶ХҐЦЂХ« Х¶ХѕХ«ЦЂХЎХЇХЎХ¶ ХґХ« ХЅЦЂХўХЎЦЂХЎХ¶ Х§: ФіХ«Х·ХҐЦЂХЎХµХ«Х¶ Х­ХЎХѕХЎЦЂХЁ ХїХ«ЦЂХҐХ¬ Х§ЦЂ ХЎХ·Х­ХЎЦЂХ°Х«Х¶:

Х“ХёЦ„ЦЂХ«ХЇ Х­ХёЦ‚ЦЃХ« ХґХҐХ» ХЎХІХёХї Х¬ХёЦ‚ХЅХёХѕ ХѕХЎХјХѕХёЦ‚Хґ Х§ЦЂ ХґХ« ХіЦЂХЎХЈ, ХёЦЂ Х¤ЦЂХЎХ® Х§ЦЂ Х°ХЎХЅХЎЦЂХЎХЇ ЦѓХЎХµХїХҐ ХЈЦЂХЎХЅХҐХІХЎХ¶Х« ХѕЦЂХЎ: Х†ЦЂХЎ Х°ХЎХ¶Х¤ХҐХє Х¶ХЅХїХЎХ® Х§ЦЂ ХґХ« ХєХЎХјХЎХѕ ХЇХ«Х¶ ХёХїЦ„Х«ЦЃ ХЈХ¬ХёЦ‚Х­ ХЅЦ‡ Х°ХЎХЈХ¶ХѕХЎХ®. Х¤ХЎ ХЇХёЦ‚ХЅХЎХ¶ХёЦЃХ« ХґХЎХµЦЂХЎХєХҐХїХ¶ Х§ЦЂ: Х†ХЎ ХЇХЎЦЂХ¤ХёЦ‚Хґ Х§ЦЂ Х¶ХёЦ‚ХµХ¶ ХЄХЎХґХёЦ‚Х¶ ХґХ« ХЎХІХёХ©ХЎХЈХ«ЦЂЦ„:

ФґХјХЎХ¶ ХіХјХјХёЦЃХЁ Х­Х¬ХҐЦЃ ХґХЎХµЦЂХЎХєХҐХїХ« ХёЦ‚Х·ХЎХ¤ЦЂХёЦ‚Х©ХµХёЦ‚Х¶Х¶ ХµХёЦ‚ЦЂ ХЇХЎЦЂХ¤ХЎЦЃХЎХ® ХЈЦЂЦ„Х«ЦЃ: ХЂХЎХµХїХ¶ХѕХҐЦЃХЎХѕ ХґХ« ХЎХѕХҐХ¬Х« ХґХЎХ¶ХЇХЎХ°ХЎХЅХЎХЇ ХЇХёЦ‚ХЅХЎХ¶:

– Ի՞նչպես է զգում իրան նորընծա միանձնուհին, – դարձավ նա դեպի եկվորը:

– Ջերմն ավելի սաստկացած է, – պատասխանեց նա, – ամենևին հանգստություն չունի, անդադար կրկնում է միևնույն խոսքերը…

Х„ХЎХµЦЂХЎХєХҐХїХ¶ Х·ХїХЎХєХҐЦЃ Х¤ХҐХєХ« Х°Х«ХѕХЎХ¶Х¤Х« Х­ХёЦ‚ЦЃХЁ:

Х„ХЎХ°ХіХЎХЇХЎХ¬Х« ХѕЦЂХЎ ХєХЎХјХЇХЎХ® Х§ЦЂ ХґХ« ХєХЎХїХЎХ¶ХҐХЇХёЦ‚Х°Х«, Х¶ХЎ ХїХЎХ¶Х»ХѕХёЦ‚Хґ Х§ЦЂ Х¶ХёЦ‚ХµХ¶ ЦЂХёХєХҐХ«Х¶ Х»ХҐЦЂХґХЎХ­ХїХЎХЇХЎХ¶ ЦЃХ¶ХёЦЂЦ„Х¶ХҐЦЂХёХѕ: Х„ХЎХ°ХѕХЎХ¶ Х¤ХҐХІХ¶ХёЦ‚Х©ХµХёЦ‚Х¶ХЁ ХєХЎХїХҐХ¬ Х§ЦЂ Х¶ЦЂХЎ Ц„Х¶Ц„ХёЦ‚Х· Х¤ХҐХґЦ„ХЁ Ц‡ ХЅЦ‡ХёЦЂХЎХЇ ХЎХ№Ц„ХҐЦЂХ« ХґХҐХ», ХёЦЂ ХҐЦЂХўХҐХґХ¶ ХўХЎЦЃ Х§ЦЂ ХЎХ¶ХёЦ‚Хґ, ХЎХІХёХї Х¶Х·ХёЦ‚ХµХ¬Х¶ХҐЦЂХёХѕ ЦѓХЎХµХ¬ХёЦ‚Хґ Х§ЦЂ ХґХЎЦЂХЎХ® ХЇХµХЎХ¶Ц„Х« ХѕХҐЦЂХ»ХЎХ¬ХёЦ‚ХµХЅХЁ:

В«Х•ХЅХҐЦѓ Х»ХЎХ¶, Х•ХЅХҐЦѓ Х»ХЎХ¶, Ц„Хё Х°ХёХЈХёЦ‚Х¶ մատաղ… ХЎХ¦ХЎХїХ«ХњЦЂ ինձ… ХїХЎХњЦЂ, ХёЦ‚ЦЂ ХёЦЂ ХёЦ‚Х¦ХёЦ‚Хґ ես… ХҐХЅ ХЇХЈХЎХґ Ц„ХҐХ¦ հետ»…: Ф±ХµХ¤ Х