Опалённые войной

Ванда Михайловна Петрова

На русском языке книга «Опаленные войной», проза.

Вся книга на двух языках: русский, белорусский, и в транслитерации с оригинального русского языка для иностранных читателей; частично: эсперанто, французский, английский, немецкий.

Книга «Опаленные войной» 100% кинематографична.

Ванда Петрова

Опалённые войной

Esperanto

«Sep en la benkoj» (romano)

PROLOGO

La rivereto sonoras floroj de maizfloro, lekantoj cirkau la herbejo, for, kune ni iru tien, Ne estu malfelica …

……………….

La melkistinoj amasigis cirkau la varma forno. La interparolo estis generala kaj en cambreto estis malkonkorda tumulto. La pordo malfermigis, kaj kune kun bastonoj de frosta aero, viro en safa felo al la planko pasis, kun alta kolumo turnita supren. «Rapide!» – ciuj kriis gaje, ravita pro la kialo por krii. Krom de onklino Pasao, ciuj melkistinoj estis junaj, lautvocaj, eltrovemaj kaj akralangaj. La viro kaj repusis la altan kolumon de sia safa felo. «Jen, do, do, jes, li estas infano! Kaj kiu vi estos?!» – demandis, kiel la plej aga, onklino Pasao, cirkaurigardante la altan figuron. La ulo embarasite respondis: «Bovisto. Ilja».

La patro de Ilja, severa en aspekto kaj ne tre parolema, decidis labori en la vilaga forgejo, lia patrino, Nina Stepanovna, eklaboris en la loka postoficejo.

En la familio estis ankau la fratino de Ilja, vigla kaj petola knabino, en infangardeno la malbonan kaj fortan Sasa, la filon de la kapo. MTF, kiu antaue ne ricevis sangon de iu ajn. La patro de Sasha estis konata pro sia malbona humoro. Sed la sentima Manya laute deklaris! Gratita kaj mordita, Saska promenis cirkau la gardena korto, rigardis vengeme la krimulon kaj atendis sian patron. Manya, kiel decas al knabino, zorgis pri sia aspekto. Je la cagreno de la batalema Saska, lia pli maljuna fratino venis por li tiun tagon, kaj ne lia timinda patro surcevale. La fratino de Saska, Zina, rigardis Manjan kaj silente prenis Sasan hejmen. Sed Sasa mem post ci tiu okazajo ne plu batalis kun ununura knabino en la vilago. Toli sentis honton, toli li timis esti denove venkita «de la knabino», sed la knabinoj nun preterpasis sen timoj.

Do nova familio eniris la vivon de la vilago. Kaj somere okazis katastrofo – milito. Ilya iris al la fronto kiel volontulo en la unuaj tagoj de la milito kun sia patro. Nina Stepanovna restis kun Manja. En augusto, Nina Stepanovna ricevis entombigon por sia edzo. La unua malfelico baldau atingis la duan – la entombigo por sia filo, kaj du semajnojn poste Manya restis sola. Nina Stepanovna mortis.

Manja silente sidis ce la magra memortablo, ne ploris, kvazau si plorus ciujn larmojn ce la cerko de sia patrino. Malfelica knabineto. Tiam Manja iris en alian cambron, grimpis sur la liton kaj enterigis sian kapon en la kusenojn kaj kovrilon. La knabino provis ekdormi dum homoj estis en la kabano, timante esti lasita sola. Kaj tiel, Manja rezonis al si, si ekdormus kaj dormos gis la mateno, gis la lumo. Kaj li ne vidos la malluman nokton en la dezerta kabano, kiu alportas melankolion kaj hororon al la knabineto.

Kaj Manio ekdormis, vekigis pro sono. Kaj tuj la koro de la infano mallevigis pro ne infana doloro, ne infanece konstatante nereveneblan kaj neripareblan perdon – morton de patrino. Manya plorsingultis laute, amare en sia voco, soleca kaj malfelica. Kaj tiam la knabino sentis, ke iu klinas sin super si, cirkaubrakis sin kune kun la litkovrilo kaj milda voco flustris: «Ne ploru, etulo, mi estas ci tie kun vi». Manja rapide forjetis la randon de la kovrilo de sia vizago kaj vidis la vizagon de Matriona, filino de onklino Pasao, klinita al si.

Matriona restis la tutan nokton, kaj frumatene, post karesado de la vekiiginta Manja kaj sen iri hejmen, si iris rekte al la bovinejo kaj silente staris antau sia patrino. Onklino Pasao nur silente kapjesis, transdonis la sitelon al Matryona kaj iris al la vilaga konsilio, kie jam estis starigita la demando pri translokigo de orfigita infano en orfejon.

Al kio onklino Pasao respondis, ke Manja ne estas orfo, sed de hodiau sia filino. Tie ili kontraustaris,